بهمپس

این نوشته و راهکار ها و پیشنهاد ها برای کاهش و اتمام خشونت هست و به نظر من ما بیشتر از این ها برای رفتن در مسیر آگاهی نیاز به باز شدن راه گفتگو و در ادامه گفتگو با هم داریم.اما در شرایط کنونی که قدرت و حکومت با اعتراضات برخورد خشن میکنه و جواب هر صدا رو با باتوم و جواب هر سنگ رو با گلوله و جواب هر گلوله رو با صدهای گلوله جنگی میده، به نظرم توسل بیشتر به خشونت نوعی بازی و گفتگو با قدرت هست و بازی در زمین دلخواه قدرت(حکومت) از اینرو بسیاری اعتصاب ها رو راه درست میدونستند و میدونند ، اما اعتصابات به دلایل مختلف سخت هست و به همبن دلیل چند راه که ادامه هم هستند به ذهنم رسید که در زیر مینویسم.و باز هم تاکید میکنم این ها برای کاهش خشونت و البته آگاهی ما مردم از قدرت خودمان هست و صد البته در محیط بعدی باید راه گفتگو باز شود.البته احتمالا این راهکار ها قبلا هم از سوی بسیاری داده شده و بعدا هم خواهد داده شد .ایراد های نگارشی و املایی و پراکنده نویسی رو ببخشیدراهکار شماره ۱اعتصاب سربازانهر چند در محیط نظامی اعتصاب و سرپیچی از فرمان سخت هست،اما به چند دلیل۱. از حقوق بگیران و خصوصا حقوق بگیران نظام انتظار اعتصاب نمیره، اما سربازان چون حقوق خاصی نمیگیرند راحت تر میتونند سرپیچی از فرمان کنند.۲.اکثر سرباز ها دهه هشتادی ها هستند که این دوره اعتراضات بیشتر و پررنگ ترند.۳.به عنوان کسی که در پلیس دیپلماتیک خدمت کردم، اگه همین سربازای دیپلماتیک اعتصاب کنند، نظام باید حتما در سفارت خانه ها مامور بزاره و این حداقال ۳۰۰ نیرو میخواد ، و حالا اینو بسط بدیم به تمام نیرو انتظامی از راهنمایی رانندگی تا کلانتری ها و ... . کلی نیرو که امروز در نقش سرکوبگرند باید برای این موارد فراخوانده بشوند.۴. سالهاست که بهمپس ...

از هیچ کس هیچ توقعی ندارم،

الا تو

البته که از تو هم توقعی ندارم، این یجور خواهش و تمناست تا توقع، نمیدونم میفهمی یا نه

مدتی هست دلم به راحتی میشکنه

سر یه مساعل ابتدایی و ناچیز که یهو برام خیلی گنده میشن

خیلی ساده خیلی جزعی

اما برای من معنای یک دنیا میده

حالا با این وجود توقع ام از تو رو درک کن

بهمپس ...

بلاخره منو به اسم کوچیکم صدا کردینشستی کنارمم و من صدا کردی که یادم بندازی کاری رو انجام بدم(کاری که قبل انجام داده بودم) ولی من حیرت زده بودم که کنارم نشستی و اسمم رو صدا زدیچقدر برام شیرین بودکنار تو بودن برام در عین شیرینی برام دلهره دارهنمیدونم چرانه اونقدر خودخواهم که با تو باشم و نه اونقدر خود خواهم که بی تو باشمو در عین حال توخواهی هم بهم اجازه با تو بودن و بی تو بودن نمیدهو این شیرینی دلهره آوره بهمپس ...